This site is not complete. The work to converting the volumes of സര്‍വ്വവിജ്ഞാനകോശം is on progress. Please bear with us
Please contact webmastersiep@yahoo.com for any queries regarding this website.
Reading Problems? see Enabling Malayalam
നവചരിത്രവാദം
സര്‍വ്വവിജ്ഞാനകോശം സംരംഭത്തില്‍ നിന്ന്
നവചരിത്രവാദം
New historicism
ഉത്തരാധുനികതയുടെ ഭാഗമായി ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ഒരു സാഹിത്യവിശകലന പദ്ധതി. 1980-കളില്‍ അമേരിക്കന്‍ വിമര്‍ശകനായ സ്റ്റീഫന്‍ ഗ്രീന്‍ബ്ലാറ്റിലൂടെയാണ് നവചരിത്രവാദം അഥവാ ന്യൂഹിസ്റ്റോറിസിസം തുടങ്ങിയത്. പഴയ ചരിത്രവാദത്തിന്റെ രീതിയില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി, സാഹിത്യം ചരിത്രപരമാണെന്നും നിരവധി ആശയലോകങ്ങളില്‍ രൂപീകരിക്കപ്പെടുന്ന സാമൂഹികവും സാംസ്കാരികവുമായ ഒരു നിര്‍മിതിയാണെന്നും നവചരിത്രവാദം പറയുന്നു. സാഹിത്യകൃതിയുടെ ഘടനയിലും ഭാഷയിലും മാത്രം ശ്രദ്ധയൂന്നിയ ജര്‍മന്‍-ഫ്രഞ്ച് ചിന്താപദ്ധതികള്‍ ആംഗ്ളോ-അമേരിക്കന്‍ സര്‍വകലാശാലകളില്‍ മേല്‍ക്കോയ്മ നേടിയപ്പോള്‍ അതിനെതിരായിട്ടുകൂടിയാണ് നവചരിത്രവാദം ആവിര്‍ഭവിച്ചത്. സാഹിത്യകൃതികളുടെ പഠനത്തിലും വ്യാഖ്യാനത്തിലും രാഷ്ട്രീയവും സാമൂഹികവുമായ സംജ്ഞകള്‍ക്ക് പ്രാധാന്യം നഷ്ടപ്പെടുകയായിരുന്നു ഇതിന്റെ ഫലം. കൃതിയുടെ രൂപത്തില്‍മാത്രം ശ്രദ്ധിച്ച അമേരിക്കന്‍ നവവിമര്‍ശനവും (New Criticism) സാഹിത്യത്തെ ചരിത്രനിരപേക്ഷമായി വിലയിരുത്താനാണ് ശ്രമിച്ചത്. ഈ സമീപനങ്ങളോടുള്ള പ്രതികരണമെന്ന നിലയിലാണ് നവചരിത്രവാദികള്‍ തങ്ങളുടെ സാഹിത്യസമീപനം രൂപപ്പെടുത്തിയത്.
ഘടനാവാദം, അപനിര്‍മാണം, മാര്‍ക്സിസം തുടങ്ങിയ ആശയപദ്ധതികളെപ്പോലെ തത്ത്വശാസ്ത്രത്തോടും സാമൂഹിക സിദ്ധാന്തങ്ങളോടും ബന്ധപ്പെട്ടല്ല നവചരിത്രവാദം വികസിച്ചത്. അതിന് പ്രത്യേകിച്ചൊരു സൈദ്ധാന്തിക ബന്ധമില്ലെന്നു പറയാം. പുതിയ ചരിത്രവസ്തുതകളും രേഖകളുമാണ് അത് മുഖ്യമായും ആശ്രയിക്കുന്നത്. പൂര്‍വസ്ഥിതമായ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളെയോ ലോകചരിത്രങ്ങളെയോ ആശ്രയിക്കാതെ ചരിത്രസ്രോതസ്സുകളെ നേരിട്ടാശ്രയിക്കുകയെന്നതാണ് നവചരിത്രവാദത്തിന്റെ രീതി. ചരിത്രം സാമ്പത്തികശക്തികളാല്‍ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നതായി വീക്ഷിക്കുന്ന മാര്‍ക്സിസ്റ്റ് സമീപനത്തില്‍നിന്നും നവചരിത്രവാദം വ്യത്യസ്തമാണ്. യാഥാര്‍ഥ്യവും സാഹിത്യപാഠവും തമ്മിലും ചരിത്രവും സംസ്കാരവും തമ്മിലും അതിര്‍ത്തികള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന സാമൂഹികശക്തികളെ അത് പഠനവിധേയമാക്കുന്നു.
മുഖ്യമായും നാല് വാദങ്ങളാണ് നവചരിത്രവാദം മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്നത്. ഒന്ന്, സാമൂഹികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ നിര്‍മിതിയായി സാഹിത്യത്തെ മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ശരിയായ വഴി അത് നിര്‍മിക്കപ്പെട്ട സമൂഹത്തിലൂടെയും സംസ്കാരത്തിലൂടെയുമാണ്. രണ്ട്, സാഹിത്യം മനുഷ്യന്റെ ക്രിയകളില്‍ വേറിട്ടുകാണേണ്ട ഒരു സംവര്‍ഗമല്ല. ചരിത്രത്തോട് സ്വാംശീകരിക്കപ്പെട്ടതായതുകൊണ്ട് സാഹിത്യത്തിനു സവിശേഷമായ ചരിത്രദര്‍ശനമുണ്ടാവും. മൂന്ന്, സാഹിത്യകൃതികളെപ്പോലെ മനുഷ്യനും ഒരു സാമൂഹിക നിര്‍മിതിയാണ്. നാല്, ഇക്കാരണം കൊണ്ടുതന്നെ ചരിത്രകാരന്‍/വിമര്‍ശകന്‍ തന്റെ ചരിത്രപരതയില്‍നിന്നു മുക്തനല്ല. സ്വന്തം പ്രത്യയശാസ്ത്രശിക്ഷണങ്ങള്‍ക്ക് അതീതനായി നില്ക്കാന്‍ വ്യക്തികള്‍ക്കാവില്ല. പഴയൊരു കൃതിയെ അതിന്റെ സമകാലികര്‍ മനസ്സിലാക്കിയപോലെ ഇന്നത്തെ വായനക്കാര്‍ക്ക് അനുഭവിക്കാനാവില്ല. ഈ യാഥാര്‍ഥ്യം മുന്‍നിര്‍ത്തി നോക്കിയാല്‍ ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെ പുനര്‍നിര്‍മിതിക്കുവേണ്ടി കൃതിയെ ഉപയോഗിക്കാനേ കഴിയു. നവചരിത്രവാദം ചെയ്യുന്നതും അതാണ്. ഒരു സവിശേഷ കാലഘട്ടത്തിലെ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെ ഒരംശമായി ഇത് കൃതിയെ കാണുന്നു. ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിക്കലല്ല, കൃതി ഉണ്ടായ കാലഘട്ടത്തിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രം വ്യാഖ്യാനിക്കലാണ് നവചരിത്രവാദികളുടെ രീതി.
സ്റ്റീഫന്‍ ഗ്രീന്‍ ബ്ലാറ്റാണ് പ്രോദ്ഘാടകനെങ്കിലും നവചരിത്രവാദത്തിന്റെ ആശയങ്ങള്‍ക്ക് വേറെയും സ്രോതസ്സുകളുണ്ട്. ജര്‍മന്‍ തത്ത്വചിന്തകനായ മാര്‍ട്ടിന്‍ ഹൈദഗറിന്റെ ചരിത്രപരതയെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രമാണം നവചരിത്രവാദത്തിലേക്കു കടന്നുവന്നത് മറ്റൊരു ജര്‍മന്‍ തത്ത്വചിന്തകനായ ഹാന്‍സ്-ഗയോര്‍ഗ് ഗദാമറിന്റെ രചനകളിലൂടെയാണ്. ഫ്രഞ്ച് ചിന്തകനായ ലൂയി അല്‍ത്തൂസര്‍, മിഷേല്‍ ഫൂക്കോ, ജാക്വിസ് ദെറീദ എന്നിവരുടെ സിദ്ധാന്തീകരണങ്ങളും ചിന്തകളും നവചരിത്രവാദത്തെ സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട്.
