This site is not complete. The work to converting the volumes of സര്‍വ്വവിജ്ഞാനകോശം is on progress. Please bear with us
Please contact webmastersiep@yahoo.com for any queries regarding this website.
Reading Problems? see Enabling Malayalam
അസമദൈശികത
സര്‍വ്വവിജ്ഞാനകോശം സംരംഭത്തില്‍ നിന്ന്
06:39, 6 ഒക്ടോബര്‍ 2009-നു ഉണ്ടായിരുന്ന രൂപം സൃഷ്ടിച്ചത്:- Technoworld (സംവാദം | സംഭാവനകള്‍)
അസമദൈശികത
Anisotropy
ഒരു പദാര്‍ഥത്തിന്റെ ഭൗതികഗുണങ്ങള്‍, അവ നിര്‍ണയിക്കപ്പെടുന്ന ദിശയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നെങ്കില്‍ ആ പദാര്‍ഥം അസമദൈശിക സ്വഭാവമുള്ളതാണ് എന്നു പറയുന്നു. ഉദാ. ഒരു ക്വാര്‍ട്സ് ക്രിസ്റ്റലില്‍ നിന്നു മുറിച്ചെടുത്തിട്ടുള്ള തളിക(plate)യുടെ താപചാലകത (thermal conductivity) താപം പ്രവഹിക്കുന്ന ദിശയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. ക്വാര്‍ട്സ് ക്രിസ്റ്റലിന് അതിനാല്‍ അസമദൈശിക സ്വഭാവം ഉണ്ട്. മറിച്ച് ഒരു ഗ്ളാസ്പ്ളേറ്റിന്റെ താപചാലകത ഏതു ദിശയിലും ഒന്നുതന്നെയാണ്. അത് സമദൈശിക സ്വഭാവഗുണമുള്ള()താണ്.
അസമദൈശികസ്വഭാവം സാധാരണ കണ്ടുവരുന്നത് ക്രിസ്റ്റല്‍ പദാര്‍ഥങ്ങളിലാണ്. ക്രിസ്റ്റലിന്റെ ജാലിക(ഘമശേേരല)യില്‍ അണുക്കളുടെ സങ്കീര്‍ണമായ സംവിധാനമാണ് അതിനു കാരണം. കല്ലുപ്പ് (ഞീരസ മെഹ) ക്രിസ്റ്റലില്‍ അണുക്കളുടെ സംവിധാനം ലഘുവായതിനാല്‍ സമദൈശിക പദാര്‍ഥമായിത്തീരുന്നു; മറിച്ച് കാല്‍സൈറ്റ് ക്രിസ്റ്റലില്‍ അണുക്കളുടെ സംവിധാനം സങ്കീര്‍ണമായതിനാല്‍ അതിന് അസമദൈശികതാസ്വഭാവം ഉണ്ടാകുന്നു. നോ: സമദൈശികത
(പ്രൊഫ. എസ്. ഗോപാലമേനോന്‍)
അസമിയ ഭാഷയും സാഹിത്യവും
അസം സംസ്ഥാനത്തില്‍ വ്യവഹരിച്ചുപോരുന്ന മുഖ്യഭാഷയും അതില്‍ രചിക്കപ്പെടുന്ന സാഹിത്യവും.
ലേഖനസംവിധാനം
ക. അസമിയ ഭാഷ
1. പ്രാദേശികഭേദങ്ങള്‍
2. വികാസഘട്ടങ്ങള്‍
3. ശബ്ദസഞ്ചയം
4. അക്ഷരമാല
5. ശബ്ദവികാരങ്ങള്‍
കക. അസമിയ സാഹിത്യം
1. ആദ്യാങ്കുരങ്ങള്‍
2. നാടന്‍പാട്ടുകള്‍
3. മതസ്വാധീനം
4. ദുര്‍ഗാബര്‍ ഗാനങ്ങള്‍
5. മറ്റു പ്രാചീനകൃതികള്‍
6. ബുരഞ്ജിഗദ്യം
7. ശാസ്ത്രകൃതികള്‍
8. മിഷണറിമാര്‍
9. വൈഷ്ണവപ്രസ്ഥാനം വീണ്ടും
10. കവിതാരൂപങ്ങള്‍
11. നാടകം
12. ചെറുകഥ
13. നോവല്‍
14. നിരൂപണം, ഉപന്യാസം
15. ഉപസംഹാരം
ക. അസമിയ ഭാഷ. അസം ഭാഷയുടെ യഥാര്‍ഥനാമം അസമിയ എന്നാണ്. അസമിലെ 70 ലക്ഷത്തില്‍പ്പരം ആളുകളുടെ മാതൃഭാഷയാണിത്.
ഇന്തോ-ആര്യന്‍ ഗോത്രത്തില്‍പ്പെട്ട മാഗധിഅപഭ്രംശത്തില്‍ നിന്നാണ് അസമിയയുടെ ഉത്പത്തി; അതിനാല്‍ ഇതിന് ബംഗാളി, ഒറിയ, മൈഥിലി എന്നീ ഭാഷകളുമായി ഉറ്റബന്ധമുണ്ട്.
1. പ്രാദേശികഭേദങ്ങള്‍. അസമിയ ഭാഷയെ പൂര്‍വ അസമിയ, പശ്ചിമ അസമിയ എന്നിങ്ങനെ പൊതുവേ രണ്ടായി വിഭജിച്ചിരിക്കുന്നു. ഗുവാഹത്തിയില്‍ നിന്നും കിഴക്കുമാറി കിടക്കുന്ന സാദിയായിലെ വ്യവഹാര ഭാഷയില്‍ നിന്നാണ് അസമിയാസാഹിത്യഭാഷയുടെ വികാസം; ഇതില്‍നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ് കാമരൂപം, ഗോല്‍പാര തുടങ്ങിയ പടിഞ്ഞാറന്‍ ജില്ലകളിലെ വ്യവഹാരഭാഷ; എന്നാല്‍ അടിസ്ഥാനപരമായി ഈ ഭാഷാരൂപങ്ങള്‍ക്ക് വ്യക്തമായ സാജാത്യങ്ങളുണ്ട്.
2. വികാസഘട്ടങ്ങള്‍. അസമിയ ഭാഷയുടെ വികാസചരിത്രത്തെ മൂന്നുഘട്ടങ്ങളായി വിഭജിക്കാം: (1) ആദ്യകാലം; (2) മധ്യകാലം; (3) ആധുനികകാലം. എ.ഡി. ഒമ്പതുമുതല്‍ പതിനൊന്നുവരെയുള്ള നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ 'സഹജീയ' ബുദ്ധമതാനുയായികള്‍ രചിച്ചിട്ടുള്ള ചര്യാപദങ്ങള്‍ എന്ന ഗൂഢാര്‍ഥകവിതകള്‍ ആദ്യഘട്ടത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്നു. ഇവ തങ്ങളുടെ ഭാഷയില്‍ ഉള്‍പ്പെട്ടവയാണെന്ന് അസമിയ, ബംഗാളി, ഒറിയ, മൈഥിലി തുടങ്ങി പൂര്‍വേന്ത്യയില്‍ പ്രചാരത്തിലുള്ള മിക്ക ഇന്തോ-ആര്യന്‍ ഭാഷകളും അവകാശപ്പെടുന്നുണ്ടെന്നുള്ളത് ശ്രദ്ധേയമത്രെ.
ഈ ചര്യാപദങ്ങളല്ലാതെ മറ്റൊരു ലിഖിത സാഹിത്യ സൃഷ്ടിയും 14-ാം ശ.-ത്തിന്റെ ആരംഭംവരെ അസമിയഭാഷയിലുണ്ടായതായി രേഖകളില്ല. 14-ാം ശ. മുതല്‍ അസമിയഭാഷാസാഹിത്യചരിത്രങ്ങളുടെ വളര്‍ച്ച ഇടമുറിയാതെപോകുന്നു. 14-17 ശ.-ങ്ങള്‍ക്കിടയിലുണ്ടായ പൂര്‍വവൈഷ്ണവ കവികളുടെ രചനകളില്‍ ആദ്യകാല അസമിയാസാഹിത്യസൃഷ്ടികളുടെ മാതൃകകള്‍ ധാരാളം കാണാം. ഈ കാലത്ത് ഭാഷയുടെ ശബ്ദശാസ്ത്രം, വാക്യഘടനാരീതി തുടങ്ങിയവയ്ക്ക് പ്രായേണ രണ്ടു സമാന്തരരൂപങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു-സംസാരത്തിലുപയോഗിക്കുന്നവയും സാഹിത്യത്തില്‍ പ്രയോഗിക്കുന്നവയും.
17-ാം ശ.-ത്തിന്റെ മധ്യംമുതല്‍ 19-ാം ശ.-ത്തിന്റെ ആദ്യകാലംവരെയാണ് അസമിയ ഭാഷയുടെ മധ്യഘട്ടം. ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ ചരിത്രപരമായ രചനകളും മതപരമായ ജീവചരിത്രകൃതികളും ഗദ്യവിഭാഗത്തെ സംപുഷ്ടമാക്കി; ഇവ ഏറിയകൂറും സംസാരഭാഷയിലായിരുന്നു. ആധുനികകാലത്തെ ലിംഗ-വചന പ്രത്യയങ്ങള്‍ ഈ കൃതികളില്‍ സുലഭമായി ദൃശ്യമാണ്.
പാശ്ചാത്യരുടെയും പാശ്ചാത്യസാഹിത്യരൂപങ്ങളുടെയും വരവോടുകൂടി 19-ാം ശ.-ത്തിന്റെ പൂര്‍വാര്‍ധത്തില്‍ അസമിയ ഭാഷ ആധുനികഘട്ടത്തിലേക്കുകടന്നു. നാഥന്‍ ബ്രൌണ്‍ ആദ്യത്തെ അസമിയാവ്യാകരണവും (1848), റവ. എ. ബ്രോണ്‍സണ്‍ ആദ്യത്തെ അസമിയാനിഘണ്ടുവും (1867) പ്രകാശിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ കിഴക്കന്‍ അസമില്‍ പ്രചാരത്തിലിരുന്ന ഭാഷാരൂപത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി അസമിയാസാഹിത്യഭാഷ പടുത്തുയര്‍ത്തിയത് ഈ ക്രൈസ്തവപാതിരിമാരാണ്. ആധുനിക അസമിയാശബ്ദസഞ്ചയത്തിലും ആവിഷ്കാരരൂപത്തിലും ഇംഗ്ളീഷ് ഭാഷ ഗണ്യമായി സ്വാധീനം ചെലുത്തുകയുണ്ടായി.
3. ശബ്ദസഞ്ചയം. മറ്റ് ഇന്തോ-ആര്യന്‍ ഭാഷകളെപ്പോലെ അസമിയാശബ്ദാവലിയും അഞ്ച് ഘടകങ്ങള്‍ ചേര്‍ന്നതാണ്:
1. തത്സമങ്ങള്‍-സംസ്കൃതപദങ്ങള്‍;
2. തദ്ഭവങ്ങള്‍-സംസ്കൃതത്തില്‍നിന്ന് നിഷ്പന്നമായ പദങ്ങള്‍;
3. അര്‍ധതത്സമങ്ങള്‍;
4. ദേശി-ആര്യേതരമായ പ്രാദേശികപദങ്ങള്‍;
5. വിദേശി-വിദേശഭാഷാപദങ്ങള്‍.
ആര്യേതരവര്‍ഗങ്ങള്‍ അസമില്‍ ധാരാളം ഉള്ളതിനാല്‍ അവിടത്തെ ഗോത്രവര്‍ഗഭാഷകള്‍ അസമിയയുടെ രൂപവത്കരണത്തില്‍ ഗണ്യമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ട്. അസമിയാശബ്ദകോശത്തിലുള്ള പദങ്ങളില്‍ ഏതാണ്ട് 20 ശതമാനത്തോളം ഗോത്രവര്‍ഗഭാഷകളില്‍നിന്നു വന്നതാണെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
4. അക്ഷരമാല. സംസ്കൃതത്തിലെ അകാരാദി തന്നെയാണ് അസമിയയിലേതെങ്കിലും, അവയില്‍ പലതിന്റെയും ഉച്ചാരണത്തിന് ചില സവിശേഷതകളുണ്ട്. ഇ, ഈ, ഉ, ഊ, ഋ, ൠ എന്നിവയിലെ ഹ്രസ്വദീര്‍ഘഭേദങ്ങള്‍ ഇവിടെ കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ല; പക്ഷേ, ഉച്ചാരണത്തിലില്ലെങ്കിലും എഴുതുന്നത് പ്രത്യേകമായിട്ടുതന്നെയാണ്. ചില 'ദേശജ'പദങ്ങളുടെ ഉച്ചാരണത്തില്‍ ശബ്ദപരമായ വ്യത്യാസങ്ങള്‍ കാണാം. മൂര്‍ധന്യ (രലൃലയൃമഹ) ദന്ത്യാക്ഷരങ്ങള്‍ ഉച്ചരിക്കുന്നത് വര്‍ത്സ്യം (മഹ്ലീഹമൃ) ആയിട്ടാണ്. ര, രവ എന്നിവയെഴുതാന്‍ പ്രത്യേകലിപികളുണ്ടെങ്കിലും അവയുടെ ശബ്ദങ്ങള്‍ക്കു തമ്മില്‍ വ്യത്യാസമില്ല. താലവ്യങ്ങള്‍ (ുമഹമമേഹ) ആയിട്ടല്ല, അഘോഷവര്‍ത്സ്യങ്ങള്‍ (്ീശരലഹല മഹ്ലീഹമൃ) ആയാണ് അവയെ ഉച്ചരിക്കുന്നത്. സംസ്കൃതത്തിലെ ഊഷ്മാക്കള്‍ (ശെയശഹമി) എഴുത്തില്‍ മാത്രമേ ഉള്ളൂ. മൂന്ന് ഊഷ്മാക്കളും ഒന്നുപോലെ ഉച്ചരിക്കുന്നു-അഘോഷശ്വാസദ്വാരീയസംഘര്‍ഷി (ൌി്ീശരലറ ഴഹീമേേഹ ളൃശരമശ്േല) ആയി. ഇത് അസമിയയ്ക്കുള്ള ഒരു സവിശേഷതയാണ്. ഉദാഹരണമായി, അസമിയയില്‍ 'സര' എന്നും 'സാര' എന്നുമുള്ള ശബ്ദങ്ങള്‍ 'ക്സര്‍' എന്നും 'ക്സാര്‍' എന്നുമാണ് പറയുക പതിവ്. തത്സമങ്ങളിലെ കൂട്ടക്ഷരങ്ങളുടെ ഒരു ഭാഗമെന്ന നിലയില്‍ ഊഷ്മാക്കളുടെ 'സ' വ്യക്തമായി നിലനില്ക്കുന്നു.
5. ശബ്ദവികാരങ്ങള്‍. മറ്റ് ആധുനിക ഇന്തോ-ആര്യന്‍ ഭാഷകളെപ്പോലെ അസമിയയിലും ദ്വിവചനമില്ല; ബഹുവചനപ്രത്യയങ്ങള്‍ 'ബോര്‍', 'ബിലാക്', 'ഹത' എന്നിവയാണ്. ഇത് ആദ്യകാലത്ത് 'ഗണം', 'സമൂഹം' തുടങ്ങിയ പദങ്ങള്‍ ചേര്‍ത്താണ് സാധിച്ചിരുന്നത്. വിഭക്തിപ്രത്യയങ്ങള്‍ രണ്ടുവിധത്തില്‍ കാണാം:
(എ) 'ക' (പ്രതിഗ്രാഹിക, മരരൌമെശ്േല), 'ദ്വാരാ' (സംയോജിക, ശിൃൌാലിമേഹ), 'പരാ' (പ്രയോജിക, മയഹമശ്േല), 'ലയ്' (ഉദ്ദേശിക, റമശ്േല), 'ര' (സംബന്ധിക, ഴലിലശ്േല), 'ത' (ആധാരിക, കീരമശ്േല);
(ബി) 'ഏ', 'ഹരെ' (നിര്‍ദേശിക, സംയോജിക, ിീാശിമശ്േല & ശിൃൌാലിമേഹ) തുടങ്ങിയ സംശ്ളേഷക (മഴഴഹൌശിേമശ്േല) പ്രത്യയങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നു.
ക്രിയാരൂപങ്ങളില്‍ അസമിയയ്ക്ക് ആറ് കാലരൂപങ്ങളുണ്ട്: (1) പ്രജനകവര്‍ത്തമാനകാലം (ഴലിലൃമഹ ുൃലലിെ); (2) അപൂര്‍ണവര്‍ത്തമാനകാലം (ുൃീഴൃലശ്ൈല ുൃലലിെ); (3) വിധിരൂപകാലം (ശാുലൃമശ്േല); (4) പ്രജനക ഭൂതകാലം (ഴലിലൃമഹ ുമ) (5) ഭൂതകാലം (ജഹൌുമ) (6) ഭാവികാലം (ളൌൌൃല). ഉത്തമ-പ്രഥമ-മധ്യമപുരുഷ ഭേദങ്ങളില്‍ ഇവ പതിനെട്ടു രൂപങ്ങള്‍ കൈക്കൊള്ളുമെങ്കിലും ഏക-ബഹുവചനരൂപങ്ങള്‍ പ്രത്യേകമില്ല. ഉദാ. 'മയ്കരോ' (ഞാന്‍ ചെയ്യുന്നു); 'ആമികരോ' (ഞങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നു); 'തുമികരാ' (നീ ചെയ്യുക), 'തൊമാലോകെകരാ' (നിങ്ങള്‍ ചെയ്യുക) ഇത്യാദി.
ക്രിയകള്‍ക്കു ലിംഗവചനഭേദങ്ങളില്ല. നാമങ്ങള്‍ക്കും ചിലപ്പോള്‍ വിശേഷണങ്ങള്‍ക്കും മാത്രമാണ് ലിംഗപ്രത്യയങ്ങള്‍ ചേര്‍ക്കുക. ശബ്ദവിഭക്തിരൂപങ്ങള്‍ ശ്ളിഷ്ടയോഗാത്മകതയുള്ള (ശിളഹലഃശീിമഹ) ഭാഷയായതിനാല്‍, വാക്യങ്ങളുടെ പദസന്നിവേശക്രമത്തിന് ക്ളിപ്തിയുണ്ട്. ഉദാ. 'മയ് ഭാത് ഖാവോ' (ഞാന്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു) എന്നത് 'ഖാവോ ഭാത് മയ്' എന്നു മാറ്റാന്‍ സാധ്യമല്ല. ബഹുവചനരൂപങ്ങള്‍ നാമങ്ങള്‍ക്കു മാത്രമേ ഉള്ളൂ, ക്രിയകള്‍ക്കില്ല; നാമം ഏതുവചനത്തിലാണെങ്കിലും ക്രിയാരൂപങ്ങള്‍ക്കു വ്യത്യാസമില്ലാതെ നിലനില്ക്കുന്നു.
(ഡോ. എസ്.എന്‍. ശര്‍മ)
കക. അസമിയ സാഹിത്യം. 'അസമിയ സാഹിത്യം തികച്ചും ദേശീയമാണ്; എന്നും അത് അങ്ങനെയായിരുന്നു; അങ്ങനെതന്നെ ഇരിക്കുകയും ചെയ്യും' എന്നാണ് ഭാരതീയ ഭാഷാശാസ്ത്രപഠനത്തിന്റെ പിതാവായ ഡോ. ഗ്രിയേഴ്സണ്‍ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്. ബി.സി. എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടുകാലത്തെ യവനസാഹിത്യംപോലെ, ഐതിഹ്യപുരുഷനായ ദാക് മഹാപുരുഷന്റെ സുഭാഷിതങ്ങളാണ് പ്രാചീനതമമായ രചന. അസമിയാ സാഹിത്യത്തിന്റെ പിതാവ് എന്നു പറയപ്പെടുന്ന ശങ്കരദേവന്റെ കാലത്തിനു മുന്‍പാണ് പ്രസ്തുത സുഭാഷിതങ്ങള്‍ രചിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് അസമിയാസാഹിത്യര്‍ സാനേകി പറയുന്നു.
1. ആദ്യാങ്കുരങ്ങള്‍. ദാക് മഹാപുരുഷന്റെ നീതിവാക്യങ്ങള്‍ക്ക് അസമില്‍ മാത്രമല്ല, ബംഗാളിലും ബിഹാറിലും ഒറീസയിലും നേപ്പാളിലും പ്രചാരുമുണ്ട്. കൃഷി, വിവാഹം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളില്‍ മനുഷ്യര്‍ അനുവര്‍ത്തിക്കേണ്ട സാമൂഹികക്രമങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഇവ ലഘുപദ്യങ്ങളില്‍ വിവരിക്കുന്നു. മിക്ക സുഭാഷിതങ്ങളും ബുദ്ധ ധര്‍മ തത്ത്വങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് രചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. യാത്രക്കാരുടെ ആവശ്യത്തിന് നിരത്തുവക്കത്ത് കിണറുകളും കുളങ്ങളും കുഴിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ച് ഇവ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നു. വിവാഹത്തെയും സ്ത്രീധര്‍മത്തെയും കുറിച്ചുള്ള മറ്റു ചിലവ മനുസ്മൃതി വാക്യങ്ങളുടെ പരാവര്‍ത്തനങ്ങളാണെന്നു പറയാം.
2. നാടന്‍ പാട്ടുകള്‍. പ്രാചീന അസമിയാഭാഷാപ്രയോഗസവിശേഷതകള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന ബൌദ്ധദൌഹാകള്‍ വളരെ പ്രചാരമുള്ള കീര്‍ത്തനങ്ങളാണ്. അപ്രസിദ്ധന്മാരായ ഏതോ ബുദ്ധഭിക്ഷുക്കള്‍ രചിച്ചിരിക്കാനിടയുള്ള ഈ സ്തോത്രങ്ങളിലെ വ്യാകരണപരവും ശബ്ദപരവുമായ പ്രത്യേകതകള്‍ പലതും ആധുനികകാലത്തിന്റെ ആരംഭഘട്ടംവരെ നിലനിന്നുവെന്ന് ഡോ.കെ.കാകോടി ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുണ്ട്. പഴയ കാമരൂപിഭാഷയുടെയും മൈഥിലിഭാഷയുടെയും ഒരു സമ്മിശ്രരൂപമാണ് ബൌദ്ധ ദൌഹാകളില്‍ കാണുന്നത്. ഇരുണ്ട ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ നിന്ന് പുതിയ അറിവുകളിലേക്കും പ്രകാശത്തിലേക്കും ഉണരുന്ന ഒരു ജനത സ്വീകരിച്ച മന്ത്രതന്ത്രാദികള്‍കൊണ്ട് നിറഞ്ഞവയാണ് ഈ ദൌഹാകള്‍.
നാടന്‍പാട്ടുകള്‍ എന്നു പറയപ്പെടുന്ന ജനകീയസാഹിത്യം എഴുതപ്പെടാതെ ജനങ്ങളുടെ സ്മൃതിപഥങ്ങളില്‍ സൂക്ഷിക്കപ്പെട്ടുവന്നവയാണ്. ഇവയില്‍ ബാഹ്യപ്രേരണകളോ പണ്ഡിതോചിതമായ പ്രയോഗവിശേഷങ്ങളോ കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞെന്നു വരികയില്ല. വര്‍ഷാരംഭത്തെ പ്രകീര്‍ത്തനംചെയ്യുന്ന ബീഹു �(വിഷു) ഗീത് ഇക്കൂട്ടത്തില്‍ വളരെ പ്രാധാന്യമര്‍ഹിക്കുന്നു. വിറകുവെട്ടുകാരന്റെ ബൌന്‍ഗീതങ്ങള്‍, വഞ്ചികളുടെയും നദികളുടെയും നാടായ അസമിലെ സാധാരണക്കാരന്‍ പാടുന്ന നാവരിയാഗീതങ്ങളെന്ന വള്ളപ്പാട്ടുകള്‍ തുടങ്ങിയവ പ്രകൃതിയുടെ ശക്തിയെയും ചേതോഹാരിതയെയും പ്രകീര്‍ത്തിക്കുന്നു. വഞ്ചിയില്‍ പോയ ഹൃദയനാഥനെക്കുറിച്ച് വിരഹിണി ആലപിക്കുന്ന രഹ്മിഹഗീതവും കാമുകിയുടെ കയനാബരമഹിഗീതവും ഉജ്ജ്വല ഗ്രാമീണ ഗാനങ്ങളാണ്. വിതയ്ക്കും കൊയ്ത്തിനും മാത്രമല്ല, കൊതുകുകളെയും പുഴുക്കളെയും മറ്റും ആട്ടിപ്പായിക്കാനും അസമിയയില്‍ നാടന്‍പാട്ടുകളുണ്ട്. പചലാകീര്‍ത്തനം, പഗലാ പാര്‍വതിഗീതം, സീപീനീ കീര്‍ത്തനം തുടങ്ങിയവ വിനോദരസപ്രധാനങ്ങളാണ്. ഇവയില്‍ ചിലത് 'തുകാരി' എന്ന ഒരു സംഗീതോപകരണത്തിന്റെ സഹായത്തോടുകൂടി ആലപിക്കപ്പെടുന്നു.
വിവാഹ വേളകളിലേക്കുള്ള ബീയാനാങ്ങള്‍ക്കും നിസുകനിഗീതങ്ങളെന്നു പറയപ്പെടുന്ന താരാട്ടുപാട്ടുകള്‍ക്കും വളരെ പഴക്കമുണ്ട്. വധൂവരന്മാരുടെ സംഘത്തില്‍പ്പെട്ടവര്‍ പരസ്പരം കളിയാക്കിക്കൊണ്ടുപാടുന്നവയാണ് ജൂരാനാമകള്‍. താരാട്ടു പാട്ടുകളിലെ 'ലായി ഹാലേ ജാലേ ആബേല ബതാഹേ, സിയാലി ഏ നാഹിബീ രാതി, ജുന്‍ബായി ഏബേജീ ഏതാദിയാ' തുടങ്ങിയ പല്ലവികള്‍ വളരെ ഗാനാത്മകങ്ങളാണ്.
3. മതസ്വാധീനം. ഈ പാട്ടുകളിലൊക്ക വൈഷ്ണവപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ അതിപ്രസരം പ്രകടമാണ്. ആത്മീയചിന്തകളും താത്വികസിദ്ധാന്തങ്ങളുംകൊണ്ട് നിറഞ്ഞവയെങ്കിലും ശ്രീധരകന്ദളിയുടെ കാന്‍ഖുവാ ഗാനങ്ങള്‍ പാമരഗൃഹങ്ങളിലും പ്രചാരത്തിലിരിക്കുന്നു. ദെഹ്ബീ സാരര്‍ഗീതമെന്ന വൈഷ്ണവഗാനത്തോടൊപ്പം വളരെക്കാലംമുന്‍പു മുതല്‍ അസമില്‍ പ്രചാരമുള്ളതാണ് ജീകീര്‍ഗീത് എന്ന് ഇസ്ലാമിക സങ്കീര്‍ത്തനം. ഗദാധരസിംഹന്‍ എന്ന രാജാവിന്റെ ഭരണകാലത്ത് (1681-96) ജീവിച്ചിരുന്ന ആജാന്‍ പീര്‍ എന്ന മുസ്ലിംപണ്ഡിതനാണ് ജീകീര്‍ഗീതിന്റെ രചയിതാവ്. കൃഷ്ണലീലകളെ ആധാരമാക്കി മാധവദേവ് എന്ന കവി (1489-1596) രചിച്ച ബാര്‍ഗീതങ്ങള്‍ ഒരേസമയം ശൃംഗാരപ്രധാനവും തത്ത്വചിന്താപരവുമാണ്.
വീരഗാഥകളും ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ ധാരാളമായുണ്ടായി. ഫുല്‍കുന്‍വര്‍, മണികുന്‍വര്‍, ജനാഗാഭാരൂര്‍ഗീത്, ബര്‍ഫുകനര്‍ഗീത്, മായാമരിയാ രനുവാര്‍ ഗീത്, ദുബലാശാന്തിര്‍ ഗീത് എന്നീ പേരുകളിലറിയപ്പെടുന്നവ സാമൂഹികവികസനത്തിന്റെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങളെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു.
4. ദുര്‍ഗാബര്‍ ഗാനങ്ങള്‍. വൈഷ്ണവപ്രധാനമായ ഗാനങ്ങള്‍ക്കുപുറമേ, രാജാക്കന്മാരുടെ പ്രീതീഭാജനങ്ങളായിരുന്ന ഏതാനും കവികള്‍ മതചിന്തയ്ക്കു വലിയ പ്രാധാന്യം കൊടുക്കാതെ പല ഗാനങ്ങളും രചിച്ചിരുന്നു. ബേയുലാ എന്ന ഒരു ഐതിഹ്യപാത്രത്തെ ആധാരമാക്കി ഏതാനും നൃത്തഗാനങ്ങള്‍ രചിക്കാന്‍ ദുര്‍ഗാവരന്‍ എന്ന ഒരു അവൈഷ്ണവകവിയെ വിശ്വസിംഹന്‍ എന്ന ഒരു രാജാവ് നിയോഗിച്ചതായി രേഖയുണ്ട്. ദുര്‍ഗാവരന്‍ രാമായണകഥാപരങ്ങളായ ചില നൃത്തഗീതങ്ങളും രചിച്ചിട്ടുണ്ട്; ഇവ ദുര്‍ഗാബര്‍ ഗാനങ്ങള്‍ എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു.
17-ാം ശ.-ത്തില്‍ രാജ്യം ഭരിച്ചിരുന്ന ഒരു ദരാങ് രാജാവിന്റെ ആസ്ഥാനകവിയായിരുന്നു ധര്‍മനാരായണന്‍; ദുര്‍ഗാവരന്‍, ധര്‍മനാരായണന്‍, മന്‍കര്‍ എന്നീ അവൈഷ്ണവ കവികള്‍ പ്രാചീന അസമിയാസാഹിത്യത്തിലെ ത്രിമൂര്‍ത്തികളെന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. ഇക്കാലത്തെ ഏറ്റവും മുഖ്യഗാനകാവ്യമാണ് പദ്മപുരാണം. നാഗാരാധനയില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്ന മന്‍കര്‍ മാനസകാവ്യം എന്ന കൃതി രചിച്ചു. ശങ്കരദേവന്റെ സമകാലീനനായ പീതാംബരദ്വിജനെഴുതിയ ഉഷാപരിണയം വൈഷ്ണവ വിശ്വാസങ്ങളെ ധ്വംസിക്കാനുദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു അപഹാസകൃതിയാണെന്നു പറയപ്പെടുന്നു.
5. മറ്റു പ്രാചിന കൃതികള്‍. വൈഷ്ണവകാലഘട്ടത്തിനു മുന്‍പുമുതല്‍ തന്നെ, അതായത് എ.ഡി. 13-ാം ശ. മുതല്‍, ഉള്ള അസമിയാസാഹിത്യചരിത്രം ലഭ്യമാണ്. പ്രാചീന അസമിയാസാഹിത്യചരിത്രത്തെ പണ്ഡിതന്മാര്‍ രണ്ടു ഘട്ടങ്ങളായി വിഭജിക്കുന്നു: (എ) വൈഷ്ണവ ഘട്ടത്തിനുമുമ്പ് (1200-1450);
(ബി) വൈഷ്ണവഘട്ടം (1450-1650).
പ്രാചീന സാഹിത്യസമ്പത്തിന്റെ ഏറിയ പങ്കും നാടന്‍പാട്ടുകളും തന്ത്രമന്ത്രങ്ങളും, ദാക്മഹാപുരുഷന്റെ വചനാവലികളും മാത്രമാണ്. ശരിക്ക് ലിഖിതരൂപത്തിലുള്ള സാഹിത്യ സൃഷ്ടി അസമിയായില്‍ ഉടലെടുക്കുന്നത് 13-ാം ശ.-ത്തില്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന ഹേമസരസ്വതിയുടെ സംഭാവനകളോടുകൂടിയാണെന്ന് സര്‍ ഇ.എ. ഗെയിറ്റ് പറയുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖ്യ കൃതിയാണ് പ്രഹ്ളാദചരിതം. ഇദ്ദേഹവും മഹാഭാരതത്തെ ഭാഗികമായി വിവര്‍ത്തനംചെയ്ത ഹരിഹരവിപ്രനും, കവിരത്നസരസ്വതി, മാധവകന്ദളി എന്നിവരുമാണ് വൈഷ്ണവകാലഘട്ടത്തെ അസമിയാസാഹിത്യത്തില്‍ ആനയിച്ചവരുടെ മുന്നോടികള്‍. ഇവരില്‍ പലരും മഹാഭാരത രാമായണ ഭാഗങ്ങളെ അസമിയായില്‍ സ്ഥിരപ്രതിഷ്ഠമാക്കി. പ. അസമില്‍ (ഇപ്പോള്‍ പശ്ചിമബംഗാളില്‍) ഉള്‍പ്പെട്ടിരുന്ന കൂച്ചുബിഹാറിലെ രാജാവായിരുന്ന നരനാരായണന്റെ കാലത്ത് (1533-84) വൈഷ്ണവസാഹിത്യം അതിന്റെ പൂര്‍ണപ്രഫുല്ലതയിലെത്തി. നേരത്തേതന്നെ ശങ്കരദേവനും (1449-1569) അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശിഷ്യനായിരുന്ന മാധവദേവനും (1489-1596) ഈ പ്രസ്ഥാനത്തെ വേരോടിക്കുന്നതില്‍ ഗണ്യമായ സംഭാവനകള്‍ ചെയ്തിരുന്നു. ശങ്കരദേവന്റെ ഭക്തിരത്നാകരം എന്ന സംസ്കൃതകാവ്യത്തിന് അസമില്‍ പ്രമുഖമായ ഒരു സ്ഥാനമുണ്ട്. ഇവര്‍ രണ്ടുപേരും ഭാവനാശാലികളും പണ്ഡിതന്മാരുമായ സിദ്ധരായിരുന്നു. ശങ്കരദേവന്‍ കാളിയദമനം, പത്നീപ്രസാദം, രുഗ്മിണീഹരണം, പാരിജാതഹരണം, രാമവിജയം എന്നീ കൃതികളും മാധവദേവന്‍ നാമഘോഷം, രാജസൂയയജ്ഞം, ആലികാണ്ഡ രാമായണം, ഭക്തിരത്നാവലി, ജന്മരഹസ്യം, നാമമാലിക എന്നീ കാവ്യങ്ങള്‍ക്കു പുറമേ അര്‍ജുനഭഞ്ജനം, ചുര്‍ധരാ, ലേതുവ, ഭോജന്‍വിഹാരം, പിമ്പരഗുസുരാ തുടങ്ങിയ നാടകങ്ങളും രചിച്ചു.
നരനാരായണന്റെ ആസ്ഥാനസദസ്യരായിരുന്ന പുരുഷോത്തമവിദ്യാവാഗീശന്‍ രചിച്ച വ്യാകരണവും ബകുളകായസ്ഥന്‍ എഴുതിയ ഗണിതശാസ്ത്രവും ഈ പ്രസ്ഥാനങ്ങളില്‍ അസമിയായില്‍ ഉണ്ടായ ആദ്യത്തെ കൃതികളാണ്.
6. ബുരഞ്ജിഗദ്യം. ഇതിനുശേഷമുള്ള കാലഘട്ടം പല രാഷ്ട്രീയപരിവര്‍ത്തനങ്ങള്‍കൊണ്ടും ശ്രദ്ധേയമായിരുന്നു. 13-ാം ശ.-ത്തിന്റെ ആദ്യാര്‍ധത്തില്‍ അസമില്‍ കുടിയേറിപ്പാര്‍ത്ത അഹോമുകള്‍ ഭരണാധികാരം പിടിച്ചെടുത്തത് ഈ കാലത്താണ്. 17-ാം ശ.-ത്തിന്റെ ആരംഭംമുതല്‍ സമകാലീനചരിത്രത്തിനും സാമൂഹികസ്ഥിതിഗതികള്‍ക്കും ഊന്നല്‍കൊടുത്തുകൊണ്ട് നിര്‍മിക്കുന്ന ഗദ്യകൃതികള്‍ക്ക് പ്രാധാന്യം കൂടിക്കൂടിവന്നു. ഭട്ടദേവന്റെ കഥാഭാഗവതവും കഥാഗീതയുമാണ് 'ബുരഞ്ജിഗദ്യം' എന്നു വിളിക്കപ്പെട്ട പുതിയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ മുന്നോടികള്‍.
അഹോമിരാജാവായ രുദ്രസിംഹനും (ഭ.കാ. 1696-1714) അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിന്‍ഗാമിയായ ശിവസിംഹനും (ഭ.കാ. 1714-56) കവികളായിരുന്നു. അവര്‍ അഭിജ്ഞാനശാകുന്തളവും ഗീതഗോവിന്ദവും വിവര്‍ത്തനം ചെയ്ത കവിരാജചക്രവര്‍ത്തിയെപ്പോലുള്ള എഴുത്തുകാരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിലും തത്പരരായിരുന്നു. രാമദ്വിജന്റെ മൃഗാവതീചരിതം, കവിരാജമിശ്രന്റെ സിയാല്‍ഗോസൈന്‍, അനന്താചാര്യന്റെ അനന്തലാഹോറി എന്നിവയാണ് ഇക്കാലത്തെ മറ്റു ശ്രദ്ധേയകൃതികള്‍.
7. ശാസ്ത്രകൃതികള്‍. ആദ്യകാല അസമിയ ഗദ്യരചനകള്‍ ആധ്യാത്മികവും ചരിത്രപരവും സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ പല മേഖലകളെയും തൊട്ടുരുമ്മി മുന്നോട്ടുപോയി. കലാശാസ്ത്രങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍തൂക്കം നല്കിയ ചില പ്രധാന സാഹിത്യസൃഷ്ടികളും ഇക്കാലത്ത് ഉണ്ടാകാതെയിരുന്നില്ല. ശ്രീഹസ്തമുക്താവലി �(നൃത്തശാസ്ത്രം), ഹസ്തിവിധാര്‍ണവം (ഗജചികിത്സ), ഘോഡാനിദാനം (അശ്വചികിത്സ), ഭാസ്വതീ (ജ്യോതിഃശാസ്ത്രം), അങ്കര്‍-അര്‍ജ്യം (ഗണിതശാസ്ത്രം) എന്നിവ ഇക്കൂട്ടത്തില്‍ എടുത്തുപറയേണ്ടവയാണ്. ദ്വിജഗോസ്വാമിയുടെ കാവ്യശാസ്ത്രവും രാമമിത്രന്റെ പുതലചരിതവും ഈ പ്രസ്ഥാനത്തിലുള്ള മുഖ്യസംഭാവനകളാണ്.
ചില പുരാണനാടകങ്ങളും ഇക്കാലത്ത് ഉണ്ടാകാതിരുന്നില്ല. ഗോപാല്‍ ആതാ രചിച്ച ജന്‍മയാത്ര, നന്ദുത്സവം, ഗോപി-ഉദ്ധവസംവാദം എന്നിവ ഈ കാലത്തെ മുഖ്യസാഹിത്യസൃഷ്ടികളാണ്. മറ്റു നാടകകൃത്തുക്കളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ രാമചരണ്‍താക്കൂര്‍, ദൈത്യാരിതാക്കൂര്‍, ഭൂഷണ്‍ദ്വിജന്‍, യദുമുനിദേവന്‍, രാമദേവന്‍, രുചിദേവന്‍, പൂര്‍ണകാന്തന്‍ തുടങ്ങിയവരുള്‍പ്പെടുന്നു. വൈഷ്ണവകാലത്തെ ചില സിദ്ധകവികളുടെ ജീവചരിത്രങ്ങള്‍ ഗദ്യത്തിലോ പദ്യത്തിലോ നിബന്ധിച്ചതാണ് സരിത്പുഠികള്‍. ബുരഞ്ജി ഗദ്യത്തിനെക്കാള്‍ വളരെയേറെ വികസിച്ച ഒരു ഗദ്യരീതി ഇവയില്‍ തെളിഞ്ഞുകാണാം. ഇക്കൂട്ടത്തില്‍ ഏറ്റവും പ്രാധാന്യമര്‍ഹിക്കുന്ന കൃതി ദൈത്യാരിതാക്കൂറിന്റെ ശങ്കരചരിതമാണ്.
8. മിഷണറിമാര്‍. 1826-ല്‍ ബര്‍മയുമായി നടന്ന ഒരു ഉടമ്പടിക്കുശേഷം, ഈ പ്രദേശത്തെ ആഭ്യന്തരസുരക്ഷിതത്വം ബ്രിട്ടീഷ് അധീശത്വത്തില്‍കീഴില്‍ പുനഃസംഘടിപ്പിക്കുന്നതിനുമുന്‍പ്, അസമില്‍ പറയത്തക്ക കലാസാഹിത്യപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെന്തെങ്കിലും നടന്നതായി തെളിവില്ല. പിന്നീടുണ്ടായ നവോത്ഥാനത്തിന് പശ്ചാത്തലമൊരുക്കിയതുതന്നെ വിദേശക്രൈസ്തവ മിഷണറിമാരായിരുന്നു. 1813-ല്‍ അമേരിക്കന്‍ ബാപ്റ്റിസ്റ്റ് മിഷന്‍ ബൈബിള്‍ പുതിയനിയമം വിവര്‍ത്തനം ചെയ്തതോടെയാണ് അസമിയാസാഹിത്യത്തിലെ ആധുനികഘട്ടം ആരംഭിക്കുന്നത്. നൌഗോംഗിലെ ഒരു ആത്മാറാമായിരുന്നു ഇതിന്റെ വിവര്‍ത്തകന്‍. ബംഗാളി ഭാഷയുടെ സമ്മര്‍ദത്തില്‍ ഇരുളിലാണ്ടുകിടന്ന അസമിയായെ വീണ്ടെടുത്ത് സ്ഥിരപ്രതിഷ്ഠ നല്കുന്നതില്‍ ബാപ്റ്റിസ്റ്റ് മിഷന്‍ നല്കിയ സംഭാവന പ്രസ്താവയോഗ്യമാണ്. ആനന്ദറാം ധ്യെകാല്‍-ഫൂക്കന്‍ എന്ന മറ്റൊരു ഗ്രന്ഥകാരനെയും ഇവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ സ്മരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. പ്രാഥമിക പാഠപുസ്തകങ്ങള്‍ മുതല്‍ ഗൌരവമേറിയ വ്യാകരണഗവേഷണപ്രബന്ധങ്ങള്‍ വരെ ആനന്ദറാമും മിഷണറിമാരും തമ്മിലുള്ള സഹകരണത്തിന്റെ ഫലമായി ഉണ്ടായി. മൈല്‍സ് ബ്രോണ്‍സന്റെ 14,000 വാക്കുകളടങ്ങുന്ന ആംഗ്ളോ--അസമിയാ നിഘണ്ടു ഭാഷാസാഹിത്യചരിത്രത്തില്‍ ഒരു നാഴികക്കല്ലാണ്.
റവ. ബ്രൌണ്‍ എന്ന മറ്റൊരു മിഷണറി പഴയ താളിയോലഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ പ്രകാശനത്തിലാണ് ശ്രദ്ധപതിപ്പിച്ചത്. 1840 മുതല്‍ പത്തു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രമഫലമായി നാല്പതോളം കൈയെഴുത്തുപ്രതികള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു. ശങ്കരദേവകീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ �(1876), അസമിയാരാമായണം തുടങ്ങിയവ ഇങ്ങനെയാണ് വെളിച്ചം കണ്ടത്. മിഷണറിമാരോടൊപ്പം ഹരിബിലാസ് അഗര്‍വാല (1843-1931), മാധവ് ബര്‍ദളോയ്, കാളിറാം ബറുവ തുടങ്ങിയ പല ഭാഷാസേവകരും ഈ ശ്രമത്തില്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു. അസമിയ ഭാഷാസാഹിത്യസേവനത്തിന് ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞുവച്ച വൈദേശികമിഷണറിമാരുടെ പട്ടികയില്‍ റവ. ബ്രൌണിനെക്കൂടാതെ ഓ.റ്റി. കോട്ടര്‍, എ.എന്‍. ഡാന്‍ഫോര്‍ത്, സി. ബാര്‍ക്കര്‍, ഡബ്ള്യു.എം. വാര്‍ഡ്, ഹെസെല്‍മേയര്‍ എ.കെ. ഗുര്‍ണി എന്നിവരുടെ പേരുകളെ അന്നാട്ടുകാര്‍ നന്ദിപൂര്‍വം സ്മരിക്കുന്നു.
അസമില്‍ പത്രപ്രവര്‍ത്തനത്തിന്റെ അടിത്തറ പാകിയതും ഈ പാതിരിമാരായിരുന്നു. 1846-ല്‍ ആരംഭിച്ച അരുണോദയം (അരുനിദോയ്) എന്ന ആനുകാലിക പ്രസിദ്ധീകരണം 1882 വരെ അഭംഗുരം നിലനിന്നു. ഇതിന്റെ ചുവടുപിടിച്ച് അനവധി പത്രമാസികകള്‍ അസമിയായില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു.
9. വൈഷ്ണവ പ്രസ്ഥാനം വീണ്ടും. ഭാഷാസാഹിത്യങ്ങളുടെ ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്പിനോടൊപ്പം ഉണ്ടായ മറ്റൊരു സമാന്തരപ്രതിഭാസം ഏറെക്കാലം മന്ദീഭവിച്ചു കിടന്ന വൈഷ്ണവസാഹിത്യപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ നവോത്ഥാനമായിരുന്നു. ലളിത്ഗോസ്വാമി, രഘുദേവ ഗോസ്വാമി, സുര്‍ജ്യകാരി ദൈവജ്ഞന്‍, വിശ്വേശ്വര വൈദ്യദീപന്‍, ഗോപിനാഥചക്രവര്‍ത്തി, പൂര്‍ണകാന്തശര്‍മ, രത്നേശ്വരമഹന്ത, ബലദേവ് മഹന്ത, ബലിനാരായണ ബോറ, ദുര്‍ഗാപ്രസാദ് മജുംദര്‍ ബറുവ, വേണുധര്‍ രാജഖൌവ തുടങ്ങിയവര്‍ ഈ നവോത്ഥാനത്തിന്റെ ദീപശിഖാവാഹകന്മാരായി വര്‍ത്തിച്ചു. അസമില്‍ നിന്ന് ആദ്യമായി ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചവരിലൊരാളായ നിധിലേവിഫാര്‍വെല്‍ അമേരിക്കന്‍ ബാപ്റ്റിസ്റ്റുകാരുമായി സഹകരിച്ച് മതപ്രചാരണാര്‍ഥം നിരവധി ഗദ്യ-പദ്യപ്രബന്ധങ്ങള്‍ രചിച്ചു.
10. കവിതാരൂപങ്ങള്‍. സമകാലീന ബംഗാളികവിയായ മൈക്കേല്‍ മധുസൂദന്‍ ദത്തിനെ (1824-73) അനുകരിച്ച് ദോലനാഥദാസും (1858-1929) രമാകാന്തചൌധുരിയും (1846-89) ഒഴുക്കന്‍ ശീലുകള്‍ (യഹമിസ ്ലൃലെ) അസമിയായില്‍ പ്രചരിപ്പിക്കുകയും അഭിമന്യുവധം, സീതാഹരണം എന്നീ രണ്ടു കാവ്യങ്ങള്‍ രചിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഏതാണ്ട് ഇതിനു പിറകെ 'ഗീതക' (ടീിില) പ്രസ്ഥാനവും അസമിയായില്‍ ഉദ്ഘാടിതമായി. ഹിതേശ്വരബറുവ (1876-1935)യുടെ മാലസും സകുലുവും ഗീതകസമാഹാരങ്ങളാണ്. ഒഴുക്കന്‍ ശീലുകളില്‍ ഇദ്ദേഹം എഴുതിയ പുരാണകാവ്യങ്ങളാണ് കമടാപൂര്‍ ധാല്‍സ, വിരഹിണിവിലാപം, തീരുടാര്‍ ആത്മദാന്‍, മുലഗാഭരു ഡെസ്ഡമോണ തുടങ്ങിയവ. ഇവയില്‍ പലതും കവിതാമാല, ചിന്താതരംഗിണി എന്നീ സമാഹാരഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. യജൂറാനി എന്ന കവിതാസമാഹാരത്തിന്റെ (1900) കര്‍ത്താവ് പി.എന്‍. ഗുഹായി ബറുവയാണ്. അംബികാഗിരിറായ് ചൌധുരി, അമുനന്ദചന്ദ്ര അഗ്രവാള്‍ എന്നിവരാണ് പ്രസിദ്ധരായ മറ്റു കവികള്‍. അസമിയാസാഹിത്യത്തിന്റെ വളര്‍ച്ചയ്ക്ക് ഗണ്യമായ സംഭാവന ചെയ്ത ആളാണ് കമലാകാന്ത ഭട്ടാചാര്യന്‍ (1855-1937). കഹ്പന്ഥാ എന്ന ഗദ്യകൃതിക്ക് പുറമേ സീന്താനല്‍ (1890), ചിന്താതരംഗിണി (1933) എന്നീ കവിതാസമാഹാരങ്ങളും ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്മാകരങ്ങളായി നില്ക്കുന്നു.
സ്വാതന്ത്യ്രാനന്തര കാലഘട്ടത്തില്‍ അസമിയ കവിത പുതിയ വഴികള്‍ തേടി. സാമൂഹികമായ പ്രശ്നങ്ങള്‍ കവിതയ്ക്കു വിഷയമായി. സാമ്പ്രദായിക കവിതാ രീതികള്‍ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടു. വര്‍ഗസമരവും ലൈംഗിക ചോദനയുമൊക്കെ കവിതയില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. പുതിയ ശൈലികള്‍ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടു. നീല്‍മണി ഫുക്കന്‍ ജൂനിയര്‍ (1933-), ഭവേന്‍ ബറുവാ (1941-) ഹരേകൃഷ്ണ ദേക (1948-) തുടങ്ങിയവര്‍ ആധുനികകവികളില്‍ ശ്രദ്ധേയരായി. ഹേം ബറുവ (1915-77), സയദ് അബ്ദുല്‍ മാലിക് (1919-), കേശവ് മഹന്ത (1927-)ഹിരണ്‍ ഭട്ടാചാര്യ (1931-), നവകാന്തബറുവ (1926-2002), അജിത് ബറുവ (1926), ബര്‍ക്കാകതി (1927-), ഗൌതം ബറുവ (1941-), രബീന്ദ്രബോറ (1939-) തുടങ്ങിയവര്‍ ആധുനിക അസമിയാ കവിതയില്‍ പരീക്ഷണങ്ങള്‍ നടത്തിയവരാണ്.
അസമിയാസാഹിത്യത്തിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ മുഖമുദ്ര കവിതയുടേതാണ്. ആധുനികകാവ്യധാരയിലെ ത്രിമൂര്‍ത്തികള്‍ എല്‍.എന്‍. ബൈസ്ബറുവയും ഹേമഗോസ്വാമിയും സി.കെ. അഗര്‍വാലയുമാണ്. പ്രേമകവിതകള്‍ രചിക്കുന്നതില്‍ ജതീന്‍ദുവാരയും രത്നബര്‍കാടകിയും ദേവബറുവയും ഗണേശ് ഗോഗോയിയും അസമിയായില്‍ അനതിശയനീയരായി നിലകൊള്ളുന്നു. രഘുചൌധുരി പ്രകൃത്യുപാസനയ്ക്കും ബീനന്ദബറുവ ദേശഭക്തിക്കും തങ്ങളുടെ കവിതയില്‍ ഊന്നല്‍ നല്കുമ്പോള്‍ ഏ.ജി. റോയ് ചൌധുരിയും നളിനീദേവിയും ഗുഢാര്‍ഥ (ങ്യശെേര) കവിതകള്‍ രചിച്ചാണ് വിജയം വരിച്ചിരിക്കുന്നത്. നിര്‍മല്‍പ്രഭ ബൊര്‍ഡോലി (1933) ആണ് ശ്രദ്ധേയനായ മറ്റൊരു ആധുനിക അസമീയ കവി. സാഹിത്യ അക്കാദി അവാര്‍ഡും, അസം സാഹിത്യസഭാ അവാര്‍ഡും ഇദ്ദഹത്തിനു ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്.
